Workshop Bewegingstheater Transformaties vanuit het neutrale lichaam

Van deze workshop wist ik echt niet wat te verwachten. Aangezien ik geen ervaring heb met dans, vond ik dit een uiterst geschikte workshop. Andere dansworkshops die ik tot hiertoe tegenkwam, vertegenwoordigden te veel uren en kon ik niet inpassen in mijn tijdsplanning. Deze was dus perfect. Dat dit het meest uit mijn comfortzone zou liggen, was wel zeker.

We waren met een klein groepje van 8 deelnemers plus de lesgeefster. 1 man, de rest allemaal vrouwen van verschillende leeftijden. Ik kwam twee medestudenten tegen van VIVES. Valerie (die ik al had leren kennen op de campus) en Lisa. Wat een leuk toeval!

Kennismaking

Aan het begin van de les stelden we ons aan elkaar voor. Uiteraard niet op traditionele wijze. We stonden in een kring en wanneer we er klaar voor waren mochten we één voor één naar het midden komen, en moesten we ons aan iedereen afzonderlijk voorstellen door onze naam te zeggen en in de andere zijn/haar ogen te kijken. Toen iedereen zich op die manier had voorgesteld, mochten we dit nog eens doen, maar er een beweging bij maken. Daarna stelden we ons nogmaals voor in de kring, maar dan moesten we elkaar zo neutraal mogelijk aankijken.

Dat was dan ook de rode draad doorheen de workshop. Hoe stellen we ons neutraal op? Daarvoor moet je eerst op zoek gaan wat je neutrale positie is en die is voor iedereen verschillend.

Observeren

Bij de tweede opdracht moesten we elkaar observeren. De groep werd daarvoor in twee gesplitst. De deelnemers van de ene groep zaten aan de kant, de anderen liepen vrij rond door de zaal. Eenieder koos iemand van het andere groepje om de oefening mee te doen.

Terwijl de deelnemers rondliepen in de zaal, zei docente Ann waarop we als observators moesten letten. Hoe is de manier van wandelen? Zet de persoon grote of kleine stappen? Staan de benen ver of eerder dicht bij elkaar? Staan de voeten meer naar binnen of buiten gericht? Hoe bewegen de armen ten opzichte van het lichaam? Zwaait de persoon veel met de armen of hangen ze eerder rustig naast het lichaam? Heeft de persoon een rechte rug of meer naar voren gebogen?

De instructies van de docente beïnvloedde voor een stuk natuurlijk wel de manier van lopen van de rondwandelende deelnemers. Je probeert er dan niet op te letten, maar automatisch doe je dat wel.

Wanneer ik werd geobserveerd, herinner ik me dat mijn observator zei dat het opviel dat ik veel met mijn onderarmen bewoog, en niet met mijn hele armen. Wat mij opviel bij de ander was dat zij zeer ernstig en streng voor zich uitkeek.

Vervolgens mochten we de geobserveerde persoon imiteren, maar dan uitvergroot. Dat was een heel fijne oefening. Zowel omwille van het feit dat je een beeld krijgt van hoe anderen je zien en dat is niet altijd hoe jij jezelf ziet. Ook omgekeerd was het heel leuk om iemand overdreven na te bootsen.

Op zoek naar mijn neutrale houding

Na lunchtijd gingen we echt op zoek naar ons neutrale zelf. We mochten allen vrij door de ruimte wandelen en kregen ondertussen tips van Ann om ons neutrale loopje op te zoeken. Kijken naar de horizon, rechte houding, armen rustig laten bewegen naast het lichaam, wandeltempo op elkaar afstemmen.

Daarna moesten we op een andere, zelfgekozen manier wandelen en na een tijdje terugkeren naar die neutrale positie of wat we denken dat die neutrale positie is. Dat deden we verschillende keren en ook moesten we steeds meer overdrijven bij bepaalde manieren van wandelen. Dat was een heel grappig zicht. Dat overdrijven begon ik al moeilijk te vinden. Ik was me nog heel bewust van mezelf in die ruimte. Ik merkte dat mijn hoofd nog te veel meedeed. En dat werd er alleen maar moeilijker op naarmate de dag vorderde.

Inleven in personage

Op een bepaald moment moesten we in de huid van een zelf verzonnen personage kruipen en ons als sollicitant voordoen. Ik koos voor een non-chalante, jonge man, op zoek naar een job ‘omdat het moet’, handen in de zakken, wat naar achter gebogen, rustig schuivend stapje,… Ik merkte wel bij het bedenken van het personage dat ik dichtbij de realiteit bleef. Je moet het ook wel doen met de inspiratie op dat moment, er was niet veel tijd om erover na te denken.

Deze toch al wat meer ongemakkelijke opdracht, vond ik opnieuw leuk. Het voelde fijn om iemand anders te spelen. Ik heb mij zoveel mogelijk trachten te geven, maar voelde me nog wel geremd. In ieder geval ben ik verder gegaan dan ik ooit had gedacht. Door dit vaker te doen, zal ik me er ook meer comfortabel bij voelen. Ik besef dat deze workshop is wat ik nodig heb. Duidelijk opdrachten waarbij ik mijn hoofd verlaat en in mijn lichaam treedt, in mijn gevoel.

Aarde, water, lucht, vuur, een uitdaging!

De voorlaatste oefening was het meeste uit mijn veilige zone. We moesten in de zaal op onze rug gaan liggen, met onze ogen dicht en tot rust komen door rustig te ademhalen. Dan begon Ann te vertellen wat we vervolgens moesten doen en voelen. Ze vertelde dat er water in onze voeten werd gegoten en dat dit langzaam verder stroomde naar onze benen.

Ze zei dit heel rustig en ontspannen zodat we ons zo goed mogelijk konden inleven en we ons uiteindelijk zelf ‘water’ zouden voelen. Het water veranderde in regendruppels, ging over in een overstroming en werd uiteindelijk modder. Op een bepaald moment waren we van steen. Alle vier natuurelementen werden overlopen.

Het was heel moeilijk om me te focussen. In het begin lukte me dat nog wel. Als de setting goed is, ben ik iemand die gemakkelijk tot rust komt. Maar doordat ik me bewust was en bleef van het feit dat ik daar lag met andere deelnemers, hield ik die innerlijke focus niet vol.

Op een bepaald moment was ik echt niet meer mee. Ik probeerde nog opnieuw te beginnen vanaf een bepaalde positie, maar ik was het volledig verloren en kon niet meer terug uit mijn hoofd geraken. Eens ik mijn ogen had geopend, zag ik dat er nog waren die het moeilijk hadden en dan weer anderen die zich fantastisch konden inleven.

Ik ben heel blij dat ik deze oefening heb mogen doen. Het deed me inzien dat ik altijd heel erg in mijn hoofd zit in plaats van in mijn lichaam. Ik merk ook dat er heel veel spanning in mijn lijf zit en dat zulke oefeningen mij helpen te ontladen.

Verhaal uitbeelden

Bij de laatste oefening werden we opgesplitst in twee groepen. We kregen een verhaal te horen dat we mochten uitbeelden. De andere groep observeerde. Eerst wandelden we rond om onze ‘neutrale zelve’ weer op te zoeken en vervolgens te luisteren naar het verhaal van Ann en dit uit te beelden.

We waren op een weiland. De zon scheen op onze huid. Plots zagen we een huisje waar we nieuwsgierig naar waren. Het werd kouder. We gingen binnen in het huisje en staken het haardvuur aan. We zochten naar lucifers om het vuur aan te steken. Plotseling stond alles in lichterlaaie. We probeerden te vluchten uit het huis, maar de deur ging niet open. We trokken, duwden,… Uiteindelijk vonden we een grote hamer waarmee we de deur openbraken.

Ook hier lukte het me beter me in te leven bij aanvang van het verhaal. Hoe verder in het verhaal, hoe moeilijker ik de focus kon behouden en hoe meer me ik terug bewust werd van alles rondom mij. Ik vond het wel heel erg fijn om te doen.

Uitermate boeiend

De workshop was uitermate boeiend. Ik heb gemerkt dat ik wil werken aan het loskomen van mijn hoofd. Om te ontspannen heb ik het nodig meer naar mijn lichaam te luisteren. Dat is sowieso iets dat ik, mede door corona, heb gemerkt en waarmee ik nu veel bezig ben. Meer in die vrouwelijke energie komen, naar mijn gevoel, en minder in dat mannelijke, rationele, doelgerichte. Workshops als deze helpen me hierbij op weg en ga ik in de toekomst blijven doen.

Ticket:

Bijlage 3 Workshop Bewegingstheater.pdf

Download PDF • 581KB